Sabaha karşı köpeğimin hırlamasıyla uyandım.. korkmuş ve şaşırmıştım. Gözlerimi açmamla sevgilimi karşımda buldum. Elinde benim pembe kaplı günlüğüm bulunmaktaydı. Bir an için ne olduğunu anlamayıp bir açıklama beklediğimi söyledim. Günlüğümü annem öldüğü zaman tutmaya başlamıştım. Acımı kimseye anlatamadığım zamanlar beyaz sayfalara döktüm içimi. Sonra bir gün okulda günlüğümü kaybettiğimde deliye dönmüştüm. Annem yoktu ama onun hatıraları gülmeyi unuttuğum zamanın masum duyguları da beni terk etmişti. En azından ben öyle biliyordum. Açıklaması bittikten sonra sevgilimi nasıl kovduğumu hatırlamıyorum. Meğer defterimi o almış sonrada yerine koyamamıştı. Hayallerimizin aynı olduğu, birbirimize uyduğumuz, beni sevdiği yalandı demek. Annemin yasını daha üzerinden atmamışken tanışmıştım emreyle. O beni hayata bağlamıştı. Beklide annem diye ona sarıldım ona inandım ona güvendim ben. Emre o günden sonra beni kazanmak için tekrar uğraştı. Birgün beni takip ederken köpeğimin tasmasına takılıp düştü arkamı döndüğümde çamur içinde olan suratını komik buldum kahkaha atmaktan kendimi alamadım. Sonra durup ben zaten bir kişiyi kaybettim senide kaybetmeyi göze alamam dedim ve sarıldım. Her ne kadar derin olsada çatlaklarım onlar ben nereye gidersem benimle gelecekler ve hayat devam ediyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder