Adım

Adım adım yaklaşır insan iyiliğe. Kötülükse sanki hep bizi bekler gİbi koşa koşa gideriz okula başladığım ilk yıllarda çevremi saran insanların kötülüklerini göremedim. Kaderimin acı acı bana oyun oynadığını bilemezdim. Hem güzel hem çalışkandım. Derslerdeki başarımın birer birer düşmesiyle irkildim. Etrafımdaki arkadaş bildiğim insanlar kendilerini ve derslerini düşünmedikleri gibi beni de düşünmediler. Yalnız kalmamak için katlandım, adını eğlence koyduğumuz bir çeşit yaramazlıklar yaptım. Bütün bunlar annemler öğrenene kadardı. Sigara içmeye başlamıştım, devamsızlığım boyumu aşmıştı. Benim ne farkım kalmıştı. Bu işi babam öğrendiğinde beni okuldan alıp başka bir okula gönderdiler. Tabi bunu yaparken beni hiç düşünmediler. Arkadaş çevrem, öğretmenlerim… Yeni okuluma alışamadım. Geri kaldığım dersleri bir türlü oturtamadım. Zaten kimsede yardımcı olmaya çalışmadı. Tek başıma kaldıramadım koca kitaplarda yazan saçma bilgileri. Bir gün nerden bilebilirdim yeni gelen matematik öğretmeninin bana takacağını. Kendi halimde arka sırada otururken beni tahtaya kaldırdı ve yapamayacağımı anlayınca çıkışta yanıma uğra otur dedi. O günü hiç unutmam. Belki nefret ettim ondan belki içimden saydım sövdüm. Ama 2 ay sonunda karnemdeki tek iyi notum matematikti. Ve arada hafta sonları buluşup sinemaya bile giderdik.  Benim babam bile benimle ilgilenmemişti bu kadar ve yıllar sonra matematik öğretmeni oldum şimdi eskiden matematik öğretmenime aşık olduğumu sandığım günleri hatırlayıp gülüyorum.  O günlerde böyle bir yerde olmama sebep tek insanı saygıyla anıyorum ve onun hatırasının yaşamasını istiyorum. Ben belki öğretmen olarak ona karşı olan sorumluluğumu yerime getirdim ama kimse kötülüğe adım atmasın iyiliği tanısın ki tebessüm hiç eksik olmasın. Her insan bir ışığa ihtiyaç duyar. Ve ışığa doğru attığımız bir adım hayatımızı değiştirebilir. Herkes adımını sağlam atsın diye hikayemin yazılmasını istiyorum ve asla lise yıllarında sigaraya başlanmamalı…